گنج...

       یک قطعه نثرنواز دیوانم گلهاو گلبرگها

         (من شعرنو را نثر نو میدانم)

جغد شوم نا امیدی ,نوحه خوان , بالای بامم می پرد

بلبلان خاموشو این آوای اوست ...

سایة غربت شتابان , از ورای سایه هایی می خزد

خانة تاریک من مأوای اوست

بازهم وحشت ...براین سردابه ها افتاده است

این صدای پای اوست ...

کیست ؟ آنکس ...

کز چنین , پنهانگه تاریک ...بیرونم کند

کیست ؟ با شمشیر تابان ...سینة ظلمت شکافد

دردل کاخی منوّر , برده مسکونم کند

کیست آن ؟ افسوس ...کس را نیست ...پنداری

به پنهان ماندنم .دردل خاک سیه پرفخرو تابان ماندنم

در چنین سرداب غم آلود , همرازی ندارم

جز مغاکی کهنه , دمسازی ندارم

توده ای از سنگ بگرفته , به سرتاپای من

افعی خوف آوری بنشسته بربالای من

کس درین ظلمت...

دوچشمانش نمی بیند که در اعماق تاریکی , فرورفته

زبانش ترسناک , از قعرحلقومش برون جسته

نفیرش سینه ام آزار  میدارد...

زخواب خفته ام بیدار میدارد

دگر خواهم گریزا ن گشتن از این خانه , پایم کو؟

به حال خویش , گریان گشتن و...

آن هایهایم کو؟بتاب ای ماه...

شاید رهروی مأوای من داند

گران بودن ,  ولی...زندان ناپیدای من داند

cyrusamirmansouri@yahoo.com

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: